با وجود پیشرفت در حوزه واکسن های معمولی، چالش و نگرانی اصلی به علت ایمنی زایی، سمیت و نیاز به تزریق چندین باره واکسن موجب شده که تولید واکسن به سمت ترکیباتی با ایمونوژنیک کمتر و فرمولاسیون هایی که اثر آنتی ژن را تقویت کنند، متمایل شود. استفاده از نانوذرات در فرمولاسیون واکسن نه تنها باعث بهبود پایداری آنتی ژن و تقویت سیستم ایمنی برای القاء یا تقویت پاسخ های ایمنی سلولی و همورال می‌شود، بلکه رسانش هدفمند و رهایش آهسته را نیز به همراه دارد. تاکنون واکسن‌های بسیاری که در آن ها از نانو ذره‌های متفاوت از نظر ترکیب ، اندازه ، شکل و خصوصیات سطحی استفاده شده است، به منظور استفاده انسانی تأیید شده‌اند و تعداد آن‌ها نیز در حال افزایش است، که از آن جمله می‌توان به نانو واکسن‌های مدرنا و فایزر اشاره نمود.
افزایش دانش و درک اساسی از مکانیسم عملکرد نانو واکسن‌ها و درک بهتر توزیع زیستی در داخل بدن، به طراحی جدید واکسن های حاوی نانوذرات کمک می کند.