امروزه اهمیت نوآوری در کسب و کارها بر کسی پوشیده نیست. “نوآوری بسته”، سرمایه‌گذاری بر روی تحقیقات انجام‌شده در واحد R&D، تولید فناوری با در نظر گرفتن نیاز خاص بازار و در نهایت دستیابی به سود بیشتر، سال‌هاست که توسط سازمان‌های مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرد. درکنار نوآوری بسته، مدل “نوآوری باز” با هدف افزایش ارزش‌های مادی و معنوی سازمان مطرح می‌شود. نوآوری باز به معنای استفاده همزمان از ایده‌های درونی و بیرونی سازمان است. با توجه به محدودیت‌هایی که در توانایی نوآوری بسته در تولید فناوری مشاهده‌می‌شد مدل نوآوری باز ایجاد شد.
” رشد ظرفیت جوامع علمی(از نظر تعداد و دانش) می‌تواند شرکت‌ها را برای دریافت نوآوری به دانشگاه‌ها، مراکز رشد و پارک‌های علم و فناوری نزدیک کند. “
افراد وقتی از یک شرکت به شرکتی دیگر منتقل می‌شوند، تجربیات و دانش خود، به ویژه اندوخته‌های شرکت قبلی را به محل جدید منتقل می‌کنند. این مورد باعث از دست دادن یک منبع نوآوری برای شرکت‌هایی که از مدل نوآوری بسته استفاده می‌کنند، خواهدشد. از طرفی اگر یک شرکت بتواند زمینه‌ای را برای مخاطبان یا مشتریان خود به عنوان افرادی که بیرون از شرکت هستند، فراهم کند تا ایده‌های نوآورانه خود را به شرکت انتقال دهند، به یک منبع ارزشمند نوآوری متصل شده‌است. مورد حائز اهمیت دیگر، رشد ظرفیت جوامع علمی(از نظر تعداد و دانش) است که می‌تواند شرکت‌ها را برای دریافت نوآوری به دانشگاه‌ها، مراکز رشد و پارک‌های علم و فناوری نزدیک کند. عوامل ذکر شده، از جمله دلایل محدودیت مدل نوآوری بسته هستند.
در نوآوری باز واحد تحقیقات سازمان با همکاری واحدها، شبکه‌ها و افراد فناور بیرون سازمان در جهت ایجاد نوآوری، با در نظرگرفتن اهداف سازمان همکاری می‌کند. سازمان‌ها برای بهره‌برداری از شبکه‌ها و جوامع فناور در مدل نوآوری باز بهتر است ابتکار عمل نوآوری را به دست گیرند درحالیکه برای توازن در ایجاد ارزش، فناور باید ابتکار عمل نوآوری خود را با استراتژی کلی سازمان پیوند دهد.
فاطمه نوری
کارشناس ارشد مهندسی نساجی
